Μια φορά και ένα καιρό,
σε ένα όμορφο χωριό, Αύγουστο καιρό,
οι κάτοικοι του εκδιωχθήκαν,
και οι ξένοι κατοικήσαν.
Για ‘σένανε μιλώ, Άγιε μου Αμβρόσιε,
με τα χρυσά σου μήλα,
που ποτέ μου δεν σε γνώρισα,
μα μια φορά σε γεύτηκα.
Τώρα τα χρόνια πέρασαν,
και ακόμα είσαι μόνος,
και τα παιδιά σου χάθηκαν,
στα ξένα έχουν μείνει.
Πληγώθηκες, μαράνθηκες,
γκρεμίστηκες και σβήνεις,
περίμενε όμως, δέν τέλειωσε,
ο εχθρός θα πέσει.
Για ‘σένανε μιλώ, Άγιε μου Αμβρόσιε,
Θα ‘ρθεί η μέρα, βάσταξε,
που θα έρθουν νέοι πίσω,
ας είναι και τα εγγόνια τους,
να σε παρηγορήσουν.
Κοιμήζεις τον παππούλη μου,
μές στο χρυσό σου χώμα,
γι’αυτό και εγώ σ’ευχαριστώ,
και ακόμα θα προσμένω.
Με υπομονή και θέληση,
όλα ξανά θα φτιάξουν,
και τα χρυσά τα μήλα σου,
ξανά θα δείς να ανθίζουν.
Για ‘σένανε μιλώ, Άγιε μου Αμβρόσιε,
Για ‘σένανε παρακαλώ, Άγιε μου Αμβρόσιε,
Κάνε θεούλη μου καλέ, μόνο αυτήν την χάρη,
διώξε τον ξένο, τον οχτρό, τον βάρβαρο, τον κλέφτη,
ολα του τα παιδιά, ήσυχα να επιστρέψουν.
και εγώ θα σε ευγνωμονώ και όλα σου τα τάζω.
Once upon a time,
in a beautiful village, August time,
its inhabitants were expelled,
and the foreigners dwelt.
For you I speak, My Saint Ambrosius,
with your golden apples,
that I never met you,
but once I tasted it.
Now the years have passed,
and you’re still alone,
and your children are gone,
in foreigh lands have stayed.
You were hurt, rotten,
you have broken down and gone,
but wait, it is not over,
the enemy will fall.
For you I speak, My Saint Ambrosius,
It will be the day,
who will come young back,
let them be their grandchildren,
to comfort you.
You sleep my grandfather,
in your golden soil,
so I thank you,
and I will still wait.
With patience and will,
they will all again make,
and your golden apples,
you will again see bloom.
For you I speak, My Saint Ambrosius,
For you, please, My Saint Ambrosius,
Make me, good Lord, only this grace,
expelled the stranger, the burglar, the barbarian, the thief,
all his children, quietly returning.
and I will be grateful to you, and my everything I promise you.